Η απεργία των εργαζόμενων των Δήμων, που απασχολούνται στην αποκομιδή των σκουπιδιών, ήταν το δεύτερο πράγμα φέτος, εκτός της επαναφοράς του Survivor, που με ταξίδευσε λίγο νοερά σε πιο χαλαρές εποχές. Ακούγεται παράξενο αλλά ναι, τα σκουπίδια έξω από τα σπίτια μας, μου θύμισαν εποχές πιο χαλαρές που ασχολούμασταν και με άλλα ζητήματα εκτός από την κρίση και το κλείσιμο της αξιολόγησης, όπως εν προκειμένω με ετσιθελικούς διορισμούς.
Τώρα που ολοκληρώθηκε και αυτή η απεργία νομίζω μπορούμε με πιο ψύχραιμη ματιά να κάνουμε ορισμένες διαπιστώσεις. Η πρώτη διαπίστωση είναι τα βουνά από σκουπίδια καθιστούν εύκολα αποδεκτέο το γεγονός ότι η αποκομιδή των σκουπιδιών είναι μια πάγια και διαρκή ανάγκη της κοινωνίας. Η κατάσταση χωρίς την υπηρεσία αυτή είναι, όπως διαπιστώσαμε όλοι, αφόρητοι. Επομένως, πράγματι για την εξυπήρετηση απαιτείται μόνιμη υπηρεσία, είτε αυτή παρέχεται από δημόσιο φορέα είτε από ιδιωτικό. Δεν μπορεί κάποιος να απασχολείται περιστασιακά με τα σκουπίδια.
Η δεύτερη διαπίστωση, που μπορεί να σας εκπλήξει, είναι ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα συμφωνώ με την (πρώτη) προσέγγιση της Κυβέρνησης. Τι ακριβώς είχε προτείνει; Παράταση των συμβάσεων των εργαζόμενων και προκήρυξη διαγωνισμού για μόνιμο προσωπικό. Αλλά στην ΠΟΕ – ΟΤΑ δεν έκανε ούτε αυτό! Γιατί; Μα γιατί δεν τους ενδιαφέρει απλά να υπάρχει μόνιμο προσωπικό για να καλύπτει αυτή την ανάγκη αλλά σώνει και ντε να μονιμοποιηθούν αυτοί! Γνωρίζουν δε ότι σε περίπτωση διαγωνισμού περισσότερα μόρια συγκεντρώνουν οι άνεργοι και ως εκ τούτου θα βρίσκονταν στην …. απ’ έξω. Να μην δουλέψει κανένας άλλος δηλαδή, αλλά μόνο αυτοί! Τέτοιου είδους συνδικαλισμό!
Και μετά απορούν για ποιο λόγο όπου ανακατεύεται ιδιώτης η παρεχόμενη υπηρεσία είναι πάντα πολύ καλύτερη…
